Partneri:
Nemanja Jovanović
Nemanja Jovanović, rođen u Čačku ’74.
Do sada objavljivao kratke priče u Yellow Cab-u, Studentu, Severnom bunkeru, Ulaznici, zbirci priča „Da sam Šejn“.
Zanosi se stripovima, pomalo knjigama i pisanjem. Ništa ozbiljno, taman koliko mu treba da udahne za novi dan.
Mileta Prodanović
Rođen u Beogradu 1959. godine. Studirao arhitekturu i slikarstvo. Završio Fakultet likovnih umetnosti u Beogradu 1983. godine i na istom fakultetu magistrirao 1985. godine. Specijalizirao u Londonu, na Royal College of Arts 1989-90. Godine 2009. stekao zvanje doktora likovnih umetnosti na FLU u Beogradu. Od 1990. radi na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, sada u zvanju redovnog profesora. Izlagao (od 1980. godine) na više samostalnih i grupnih izložbi u nekadašnjoj Jugoslaviji i u više evropskih gradova (Rim, Tibingen, Tuluz, Karkason,Venecija, Beč, Grac, Prag, Regensburg, Kijev…). Predstavnik Jugoslavije na Venecijanskom bijenalu 1986. godine. Od 1983. objavljuje prozu, esejističke tekstove iz oblasti vizuelnih umetnosti i publicistiku. Tokom devedesetih objavljivao je eseje na temu „rat-kultura-politika“ u više jugoslovenskih i evropskih dnevnih i periodičnih listova i časopisa. Bio je član redakcije časopisa „Beogradski krug“ i „New Moment“ (časopis za vizuelne medije). Član ULUS-a, SKD-a, srpskog PEN centra i AICA-e, međunarodne asocijacije likovnih kritičara. Učestvovao na više međunarodnih skupova iz oblasti studija kulture.
Dobitnik je nekoliko nacionalnih i regionalnih nagrada iz oblasti književnosti (najvažnije – Nagrada grada Beograda, Vitalova nagrada), likovne umetnosti (najvažnije – Nagrada SANU iz Fonda Ivana Tabakovića, Nagrada „Sava Šumanović“, Nagrada Oktobarskog salona), nagrade „Lazar Trifunović“ za likovnu kritiku, kao i nagrade iz Fonda „Todor Manojlović“ za moderni umetnički senzibilitet. Učestvovao je u međunarodnom programu za pisce pri Univerzitetu Ajova Sitija, Ajova, Sjedinjene Američke Države, jesen 2001.
Zastupljen je u više antologija. Prevođen na engleski, nemački, francuski, španski, italijanski, poljski, ukrajinski, makedonski, bugarski i mađarski.
Objavio je knjige proze: VEČERA KOD SVETE APOLONIJE, Beograd 1984, NOVI KLINI, Beograd 1989, PUTOPISI PO SLIKAMA I ETIKETAMA, Novi Sad 1993, PAS PREBIJENE KIČME (fuga za jedan glas), Beograd 1993, NEBESKA OPERA, Beograd 1995, PLEŠI, ČUDOVIŠTE, NA MOJU NEŽNU MUZIKU, Beograd 1996, CRVENA MARAMA, SVA OD SVILE, Beograd 1999, OVO BI MOGAO BITI VAŠ SREĆAN DAN, Beograd i Zagreb 2000, VRT U VENECIJI, Beograd 2002, ELIŠA U ZEMLJI SVETIH ŠARANA, Beograd 2003, KOLEKCIJA, Beograd 2006, AGNEC, Beograd 2007, ULTRAMARIN, Beograd 2010, ARKADIJA, Beograd 2013, VITILIGO, Beograd 2014, knjige putopisnih fragmenata OKO NA PUTU, Beograd 2000. i POVORKA ČUDESA, Beograd 2008, zbirku poezije MIJAZMA, Vršac 1994. i knjige eseja STARIJI I LEPŠI BEOGRAD, Beograd 2001, RUKA,BOJA,HRAM (u koautorstvu sa Svetlanom Pejić), Beograd 2010. i TRANZICIONA GALANTERIJA, Zrenjanin 2011
Živi u Beogradu.
Slobodan Tišma
Slobodan Tišma, rođen 1946. u St. Pazovi. Studirao književnost u Novom Sadu i Beogradu. U mladosti se bavio konceptualnom umetnošću i rok muzikom. Živi u Novom Sadu. Bio urednik u “Indexu”, “Poljima” i na “Tribini mladih”. Dugogodišnji saradnik na Novosadskoj televiziji u emisijama “Kulturni magazin”, “Videopis” i “Sazvežđe knjiga”. Objavio devet knjiga: “Marinizmi” (1995), “Vrt kao to” (1997), “Blues diary” (2001), “Pjesme” (2005) i “Urvidek” (2005) za koju je dobio nagradu “Stevan Sremac”, “Quattro stagioni” (2009) za koju je dobio nagradu “Biljana Jovanović”, “Bernardijeva soba” (2011) za koju je dobio Ninovu nagradu, “Kvadrati Trouglovi” (2013) i “Velike misli malog Tišme” (“013). Ostale nagrade: Pečat varoši sremskokarlovačke, nagrada Narodne biblioteke Srbije za najčitaniju knjigu, nagrada regionalnog Sajma prevodilaca u Pazinu, nagrada “Milovan Vidaković”, nagrada “Todor Manojlović”, nagrada za ukupno stvaralaštvo Zavoda za kulturu Vojvodine. Časopis “Gradina”, u broju 17/2007, objavio je književni portret Slobodana Tišme. Časopis “Polja”, u broju 464, jul-avgust, 2010, takođe objavio književni portret Slobodana Tišme. Član je srpskog PEN-a.
Partneri:
Lea Lescure
Lea Lescure je rođena u Parizu 1985. godine. Studirala je istoriju, etnologiju i suvremeni ples. Do 2011, radila je kao savremena plesačica, i živela u Bangaloru, Briselu, Berlinu i Njujorku. Trenutno živi u Berlinu, i bavi se novinarstvom i pisanjem. Njene reportaže mahom se bave preispitivanjem veza između umetnosti i politike (u Vijetnamu, Grčkoj, Indiji, SAD…)
Les nuits mélangées (Mutne noći), njen prvi roman, pre tri godine objavila je izdavačka kuća Kero iz Pariza. Ciel percé (Probodeno nebo), drugi roman, ista izdavačka kuća objaviće u septembru 2016. Kroz glasove tri lika, ova knjiga istražuje veze između plesa i delirijuma.
Lea Lescure odabrana je na otvorenom konkursu koji je u saradnji sa udruženjem Krokodil raspisala pariska Maison des ecrivains et de la litterature http://www.m-e-l.fr/
Njen boravak u Beogradu omogućili su Francuski institut i Erste banka.
Lea Lescure nastupaće 17. maja od 19 sati na večeri u Francuskom institutu u Novom Sadu, kao i u Beogradskom čitalištu 22. maja od 20 sati, u okviru programa Kikinda Short.
Dušan Vejnović
Dušan Vejnović (Sombor, 1981) piše prozu i poeziju. Objavio je zbirku pripovedaka Tvrdoglave beline (2011, nagrada “Đura Đukanov”), poetsku zbirku Posebne potrebe (2013) i roman Jako i nikome (2014). Po zanimanju je psiholog. Živi u Novom Sadu.
Vladimir Kopicl
Vladimir Kopicl rođen je1949. godine. Završio je studije književnosti na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu.
Objavio je knjige poezije Aer (Matica srpska, 1978), Parafraze puta (Matica srpska, 1980), Gladni lavovi (Književna zajednica Novog Sada, 1985), Vapaji & konstrukcije (Matica srpska, 1986), Pitanje poze (Matica srpska, 1992), Prikaze – nove i izabrane kratke pesme (Matica srpska, 1995), Klisurine (Narodna knjiga, 2002), Pesme smrti i razonode – izabrane i nove pesme (Orpheus, 2002), Smernice (Biblioteka »Svetozar Marković«, 2006), Promašaji (Narodna biblioteka »Stefan Prvovenčani«, Edicija Povelja, 2008), Sovin izbor – nove i izabrane pesme (Gradska biblioteka »Vladislav Petković Dis«, 2008), 27 pesama: tenkovi & lune (KCNS, 2011), Nesvršeno (dvojezično izdanje, Matica makedonska/ Arka, 2011), Tufne – izabrane pesme (Narodna biblioteka Srbije i Zadužbina »Desanka Maksimović«, 2013), H&Q (Arhipelag, 2013), Format zveri (Arhipelag, 2015).
Knjige eseja: Mehanički patak, digitalna patka (Narodna knjiga, 2003), Prizori iz nevidljivog (Narodna knjiga, 2006).
Priredio je i preveo više zbornika i antologija: Telo umetnika kao subjekt i objekt umetnosti (Tribina mladih, 1972 – sa Anom Raković), Trip – vodič kroz savremenu američku poeziju (Narodna knjiga, 1983 – sa Vladislavom Bajcem), Novi pesnički poredak – antologija novije američke poezije (Oktoih, 2001 – sa Dubravkom Đurić) , Vrata panike – telo, društvo i umetnost u mreži tehnološke derealizacije (Orpheus, 2005), Milenijumski citati (Orpheus, 2005), Tehnoskepticizam (Orpheus, 2007) itd.
Dobio je Brankovu nagradu za prvu knjigu pesama (1979), Sterijinu nagradu za pozorišnu kritiku (1989), Nagradu DKV za knjigu godine (2003), nagradu »Stevan Pešić« (2003), nagradu ISTOK-ZAPAD (2006), Disovu nagradu za pesnički opus (2008) i Nagradu »Desanka Maksimović« za pesničko delo i doprinos razvoju srpske poezije (2012).
O njegovom književnom i umetničkom radu objavljene su monografska izdanja: Vladimir Kopicl:Ništa još nije ovde ali neki oblik već može da mu odgovara (Muzej savremene umetnosti Vojvodine, Novi Sad, 2007, priredio Nebojša Milenković), Najbolji svet – Vladimir Kopicl, dobitnik Disove nagrade (Gradska biblioteka »Vladislav Petković Dis, Čačak, 2008, priredila mr Marijana Matović) kao i zbornik radova Poezija Vladimira Kopicla (Zadužbina Desanka Maksimović, Beograd, 2014, priredila Mirjana Stanišić).
Prevođen, zastupljen itd.
Živi u Novom Sadu.
Partneri:
Lea Lescure
Lea Lescure je rođena u Parizu 1985. godine. Studirala je istoriju, etnologiju i suvremeni ples. Do 2011, radila je kao savremena plesačica, i živela u Bangaloru, Briselu, Berlinu i Njujorku. Trenutno živi u Berlinu, i bavi se novinarstvom i pisanjem. Njene reportaže mahom se bave preispitivanjem veza između umetnosti i politike (u Vijetnamu, Grčkoj, Indiji, SAD…)
Les nuits mélangées (Mutne noći), njen prvi roman, pre tri godine objavila je izdavačka kuća Kero iz Pariza. Ciel percé (Probodeno nebo), drugi roman, ista izdavačka kuća objaviće u septembru 2016. Kroz glasove tri lika, ova knjiga istražuje veze između plesa i delirijuma.
Lea Lescure odabrana je na otvorenom konkursu koji je u saradnji sa udruženjem Krokodil raspisala pariska Maison des ecrivains et de la litterature http://www.m-e-l.fr/
Njen boravak u Beogradu omogućili su Francuski institut i Erste banka.
Lea Lescure nastupaće 17. maja od 19 sati na večeri u Francuskom institutu u Novom Sadu, kao i u Beogradskom čitalištu 22. maja od 20 sati, u okviru programa Kikinda Short.
Bojan Babić
Bojan Babić je rođen u Beogradu 1977. godine. Završio je Filološki fakultet i do sada objavio sedam knjiga: PLI-PLI (kratke priče , Književna omladina Srbije, 1996.); Buke u prozi (pesme u prozi, Intelekta, Valjevo, 2003.), Priče o sreći (kratke priče, Treći Trg, Beograd, 2008.), Neljudska komedija (roman, AlgoritamMedia, Beograd, 2010.), Devojčice, budite dobre (omnibus-roman, Levo krilo, Beograd, 2013. – nagrada Fonda Borislav Pekić), Ilegalni Parnas (roman, Levo krilo, Beograd 2013.), Čaplinova stopala (roman, Levo krilo, Beograd 2015.).
Priče, poeziju i novinske tekstove je objavljivao u časopisima i antologijama u Srbiji, BiH, Hrvatskoj, Crnoj Gori, na Kosovu, u Švedskoj, Austriji, Sjedinjenim američkim Državama, Meksiku, Islandu…
Boravio je na rezidencijalnim programima za pisce u Sarajevu i na Gotlandu (Švedska).
Aleksandar Bjelogrlić
Aleksandar Bjelogrlić (Zrenjanin 1967), prozni pisac, esejista, prevodilac. Objavio je, između ostalog, zbirke pripovedaka Draženje hipotalamusa (IP „Beograd”, Zrenjanin, 1994), Kraken; novele ljubavi i tajinstva („Sfairos”, Beograd, 1996), Anonimus („Narodna knjiga”, Beograd, 2005), Temeljna opcija („Narodna knjiga”, Beograd, 2007) i Citadela („Agora”, Zrenjanin, 2012), kao i roman Brazilski akvarel („Agora”, Zrenjanin, 2010). O problemima naratologije i književne fantastike pisao je u zbirkama eseja Nevidljivi arhipelag („Praizvorni život”, Beograd, 1994) i Tri eseja; o zduhaću pripovedanja (GNB „Žarko Zrenjanin”, Zrenjanin, 2000). Na srpski je prevodio prozu Montagjua Roudsa Džejmsa (Knjiga o duhovima, 1998, 2006), Tima Parksa (roman Usijanje, 2003), Roberta Džejmsa Volera (roman Hiljadu seoskih puteva, 2004), Doris Lesing (Londonske skice, 2009).
Partneri:
Uglješa Šajtinac
Uglješa Šajtinac (Zrenjanin, 1971), dramski pisac, pripovedač, romansijer.
Diplomirao na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, na odseku Dramaturgija, 1999. godine. Od 2005. predaje dramaturgiju na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Romani: „Čuda prirode“ (1993), „Nada stanuje na kraju grada“ (2002), „VOK ON!“ (2007) i „Sasvim skromni darovi“ (2011). Romani za decu: „Vetruškina ledina“ (2006) i „Čarna i Nesvet“ (2013). Knjiga priča: „Čemer“ (1997). Drame: „Rekviziter“ (1999), „Pravo na Rusa“ (2001), „Govorite li auastralijski?“ (2002), „Hudersfild“ (2005), „Banat“ (2007), „Vetruškina ledina“ (2008) i „Lepet mojih plućnih krila“ (2009). Predstave po dramama Uglješe Šajtinca, osim u srpskim, igrane su i u britanskim i američkim pozorištima. Radio drame: „U bunaru“ (1998) i „Đakon Bogorodične crkve“ (dramatizacija romana Isidore Sekulić, 1999). Po drami „Hudersfild“ nastao je istoimeni igrani film (2007). Za dramu „Hudersfild“ dobio je Sterijinu nagradu za najbolji savremeni dramski tekst na Sterijinom pozorju 2005. Za roman „VOK ON!“ dobio je Nagradu Biljana Jovanović za knjigu godine. Za roman „Sasvim skromni darovi“ dobio je Evropsku nagradu za književnost, Vitalovu nagradu za najbolju knjigu godine i Nagradu „Bora Stanković“.
Živi u Zrenjaninu.
Dimitrije Bukvić
Dimitrije Bukvić (Beograd, 1985), polaznik kursa kreativnog pisanja i čitanja u Beogradu koji vode Vladimir Arsenić i Srđan Srdić. Po obrazovanju sociolog, po zanimanju novinar. Kratke priče objavljivane su mu u više časopisa i antologija u Srbiji i regionu. Nagrađivan za prozu. U koautorstvu s Dragoljubom B. Đorđevićem objavio zbirku kafanskih kozerija „Kafanološki astal / Karirani stolnjak”.
Oto Oltvanji
Oto Oltvanji je rođen 1971. godine. Odrastao je u Subotici, živi i radi u Beogradu.
Autor je romana Crne cipele (2005), Kičma noći (2010) i Iver (2015).
Od ranih devedesetih, objavio je četrdesetak pripovetki u časopisima kao što su Znak, sagite, Gradina, Koraci, Severni bunker i Politikin zabavnik, i antologijama kao što su Tamni vilajet, Beli šum, Gradske priče, Nova srpska pripovetka i Četvrtasto mesto.
Sa engleskog je preveo knjigu This Is Serbia Calling Metjua Kolina, romane Zlatna krv Lucijusa Šeparda, Kiša kao metak Dejvida Šoa i Prestonica nasilja Džordža Pelekanosa, kao i tri naslova Džonatana Letema – Sva siročad Bruklina, Ne voliš me još i Tvrđava samoće. Preveo je stripove Rip Kirbi i Vulverin.
Kontakt: https://www.otooltvanji.com, https://www.facebook.com/oto.oltvanji i https://twitter.com/otooltvanji